Na de belevenissen tijdens de reis naar Tenerife en het hotel, de eerste kennismaking met het hotel waar we verblijven. Suites & Spa wordt het genoemd, er is inderdaad een zwembad en mogelijkheid voor allerlei lichamelijke verzorging. Het appartement heeft een kitchenette en aparte slaapkamer, dus die gedachte blijft overeind.
Alles bij dergelijke gelegenheden is erop gericht om de gasten zoveel mogelijk binnen te houden of te binden. All-inclusive wordt niet genoemd, maar eigenlijk bedoeld men het wel. Ontbijt, lunch en diner lopen haast in elkaar over, alles in buffet vorm. Daarnaast ben je afhankelijk van bustochtjes, aangegeven door door het hotel ingehuurde operators. Alles onder controle houden, zodat men weer op tijd terug is voor het volgende maal. Lang leve alleen ontbijt en een huurauto, vrijheid om te gaan en staan waar je wilt. Als we willen kan het diner evengoed, als je maar betaald.
Moe van de reis op zondagavond proberen we het buffet dan maar. Eetzaal van model vreetschuur uit de jaren zeventig. Geen nee te koop, weinig variatie in het aanbod. De decadentie van het (te) goede leven. Pensionado's stellen zich vlak voor aanvang van het diner op in rotten van vier. Men wacht tot het hek van de eetzaal opengaat. Men dringt, er moet gewacht worden tot er een tafel wordt toegewezen, even doemt de vergelijking met de start van de tocht der tochten op.
Alle gerechten smaken neutraal, toegelegd op de veelal Duitse gasten. Eten wat je kunt, zonder enige gene worden borden volgeladen. Ik trek het niet, smakeloos als in smaak en ethiek. "Morgen maar naar dat restaurantje aan de overkant". Vera en ik denken en zeggen het bijna tegelijkertijd.
De volgende morgen, ontbijt, hetzelfde gevoel, al hebben we de start om half acht niet meegemaakt. Nou ja, dit hadden we al geboekt, geen ontkomen aan.
Daarna de eerste echte kennismaking met het eiland. De auto in, eerste doel is Loro Parque, vroeger bekend als het papegaaien park van Tenerife, tegenwoordig een volwaardige attractie. Leerzaam en toch ook vermaak, knap gemaakt. Naast vrijwel alle papegaai en parkietachtigen, ook een prachtig pinguïn verblijf met vele soorten(sneeuw op Tenerife?).
Nog wat wilde dieren, zoals tijgers, er wordt ook nog driftig gebouwd en vernieuwd aan het park. Shows met dolfijnen en een andere met papegaaien slaan we maar over, we vergapen ons aan het prachtige zee aquarium met doorloop tunnel, je hebt het gevoel dat je de haaien kunt aanraken. Pluspunt is dat het park investeert in behoud van bedreigde soorten, deelneemt aan fokprogramma's voor die soorten en ook investeert in leefomgeving van verschillende soorten. Het uitgangspunt van de oprichter wordt dus nog steeds gehuldigd. Grappig is te zien hoe een onderzoeker bezig is met een papegaai, onderzoekend naar gedrag van het dier, het dier lijkt slimmer dan de onderzoeker, weet precies na hoeveel seconden er een voerkorrel valt als hij op het juiste knopje drukt.
Bij terugkomst nog een stevige wandeling in de buurt, wandelen blijkt een kuitenbijter op dit eiland.
Na terugkomst verdwijnt Vera in de badkamer. Plotseling een nogal dringende roep: "Kom snel, gaat niet goed". Badkamer vol stoom, warm water spuit onder de wastafel vandaan. Leiding lek, geen houden aan, niet snel te dichten. Vera uit bad en ik op een draf naar de receptie., 6 trappen op, hulp halen.
Die 6 trappen is hier normaal, Tenerife is een grote vulkaan rots die bijna steil omhoog loopt vanuit zeeniveau naar het hoogste punt van bijna 3500 meter.... Men bouwt hier dus alles tegen rotsen omhoog.
De receptie alarmeert de dienstdoende conciërge, die gelukkig snel arriveert bij het appartement. Ook een dame van de facilitaire dienst komt aangerend.
"Stuk", begrijp ik van de conciërge, in mijn best Spaans. Gelukkig weet hij wel de leiding af te sluiten. Het dweilen kan beginnen.
De schoonmaakster belt met de receptie, ze zegt iets in het Spaans, waarna ze mij de oude Nokia in de hand drukt.
"Change rooms, sir?" Ja, lijkt me wel. "We have a key ready for you, you can pick it up at the reception".
Gaan we weer, 6 trappen op en weer terug. Spullen versleept en alsnog in bad. Als we klaar zijn gaan we naar het restaurantje aan de overkant van het hotel. Bij de receptie leveren we de sleutel van het oude appartement in. De receptioniste vraagt of alles naar wens geregeld is.
"Ja!" roepen mijn beide kuiten.
Alles bij dergelijke gelegenheden is erop gericht om de gasten zoveel mogelijk binnen te houden of te binden. All-inclusive wordt niet genoemd, maar eigenlijk bedoeld men het wel. Ontbijt, lunch en diner lopen haast in elkaar over, alles in buffet vorm. Daarnaast ben je afhankelijk van bustochtjes, aangegeven door door het hotel ingehuurde operators. Alles onder controle houden, zodat men weer op tijd terug is voor het volgende maal. Lang leve alleen ontbijt en een huurauto, vrijheid om te gaan en staan waar je wilt. Als we willen kan het diner evengoed, als je maar betaald.
Moe van de reis op zondagavond proberen we het buffet dan maar. Eetzaal van model vreetschuur uit de jaren zeventig. Geen nee te koop, weinig variatie in het aanbod. De decadentie van het (te) goede leven. Pensionado's stellen zich vlak voor aanvang van het diner op in rotten van vier. Men wacht tot het hek van de eetzaal opengaat. Men dringt, er moet gewacht worden tot er een tafel wordt toegewezen, even doemt de vergelijking met de start van de tocht der tochten op.
Alle gerechten smaken neutraal, toegelegd op de veelal Duitse gasten. Eten wat je kunt, zonder enige gene worden borden volgeladen. Ik trek het niet, smakeloos als in smaak en ethiek. "Morgen maar naar dat restaurantje aan de overkant". Vera en ik denken en zeggen het bijna tegelijkertijd.
De volgende morgen, ontbijt, hetzelfde gevoel, al hebben we de start om half acht niet meegemaakt. Nou ja, dit hadden we al geboekt, geen ontkomen aan.
Daarna de eerste echte kennismaking met het eiland. De auto in, eerste doel is Loro Parque, vroeger bekend als het papegaaien park van Tenerife, tegenwoordig een volwaardige attractie. Leerzaam en toch ook vermaak, knap gemaakt. Naast vrijwel alle papegaai en parkietachtigen, ook een prachtig pinguïn verblijf met vele soorten(sneeuw op Tenerife?).
 |
| Sneeuw op Tenerife in het Pinguin verblijf |
Bij terugkomst nog een stevige wandeling in de buurt, wandelen blijkt een kuitenbijter op dit eiland.
Na terugkomst verdwijnt Vera in de badkamer. Plotseling een nogal dringende roep: "Kom snel, gaat niet goed". Badkamer vol stoom, warm water spuit onder de wastafel vandaan. Leiding lek, geen houden aan, niet snel te dichten. Vera uit bad en ik op een draf naar de receptie., 6 trappen op, hulp halen.
Die 6 trappen is hier normaal, Tenerife is een grote vulkaan rots die bijna steil omhoog loopt vanuit zeeniveau naar het hoogste punt van bijna 3500 meter.... Men bouwt hier dus alles tegen rotsen omhoog.
De receptie alarmeert de dienstdoende conciërge, die gelukkig snel arriveert bij het appartement. Ook een dame van de facilitaire dienst komt aangerend.
"Stuk", begrijp ik van de conciërge, in mijn best Spaans. Gelukkig weet hij wel de leiding af te sluiten. Het dweilen kan beginnen.
De schoonmaakster belt met de receptie, ze zegt iets in het Spaans, waarna ze mij de oude Nokia in de hand drukt.
"Change rooms, sir?" Ja, lijkt me wel. "We have a key ready for you, you can pick it up at the reception".
Gaan we weer, 6 trappen op en weer terug. Spullen versleept en alsnog in bad. Als we klaar zijn gaan we naar het restaurantje aan de overkant van het hotel. Bij de receptie leveren we de sleutel van het oude appartement in. De receptioniste vraagt of alles naar wens geregeld is.
"Ja!" roepen mijn beide kuiten.
Reacties
Een reactie posten