Te

Ik las de term in een artikel op één van de nieuwssites op het internet. 
Er schijnen nog al wat mensen last te hebben van vleesschaamte. Ik had deze nog nooit gehoord. Wel klimaatschaamte of het hieruit voortkomende vliegschaamte.
Het tijdsbeeld waarin we leven wordt hierin mooi uitgebeeld. Het zijn vooral de mensen van de jongere generaties die hier "last" van schijnen te hebben.
Erover nadenkend valt het wel op dat er in de media veel aandacht is voor alle slechte kanten van het consumeren van vlees. 
Dierenwelzijn, klimaat en nu vooral even stikstof, mooie termen die aardig op het gemoed werken. Emotie dus. Hetzelfde geldt voor klimaatschaamte of vliegschaamte. Er lopen dus mensen letterlijk maar vooral figuurlijk vingerwijzend door het leven, er op wijzend dat je allerlei verkeerde dingen doet. Klopt allemaal, maar ik zou dan ook wel graag willen weten waarmee die persoon zich verplaatst. Elektrische auto? Hoeveel paneeltjes liggen er dan te blinken op het dak? Al over nagedacht hoe de batterij van dat elektrische wonder ooit moet worden gerecycled? Geen paneeltjes, rijdt die auto volgens mij gewoon op steenkool, want geladen met de stroom die zomaar door de muur naar binnenkomt, via de meter van de zogenaamd groene energieverkopers. De hoeveelheid stroom die wij met zijn alle gebruiken via zo'n groen energie bedrijf kan met de huidige capaciteit niet eens worden opgewekt........
Ik werk zelf voor een pluimveeverwerker. Eens in de zoveel tijd komt er een groepje mensen protesteren tegen dierenwelzijn voor de poorten van ons bedrijf. Ik snap dat best, je mag een mening ergens over hebben en die ook op een verantwoorde manier ventileren. De mensen die aan de hekken staan gedragen zich netjes en staan de bedrijfsvoering niet in de weg. 
Opvallend was dat er een paar mensen uit Japan over waren, zij deden mee aan de actie, omdat ook zij hun steentje wilden bijdragen aan het goede werk dat dit internationale gezelschap doet. Aandacht vragen voor dierenleed. Aan de borden te zien die de demonstranten ophouden als er een vrachtauto vol kuikens het bedrijf op rijdt, is men ook nogal bezorgd over het milieu. Terecht, er zijn zaken gaande die niet kunnen.
De mensen uit Japan waren interessant, zoveel inzet voor de goede zaak. Zij deden dit vaker, konden zich dat financieel ook veroorloven werd verteld, zo nu en dan een tripje naar Europa om de goede zaak te steunen. In Japan leeft dit verhaal niet zo. Toen ik ze na een tijdje vroeg hoe het toch met hun CO2 footprint was werden ze wat stil.
Ik ontken niet dat er iets anders moet, ieder met gezond verstand weet dat we zo niet verder kunnen. Alles waar te voor staat is niet goed, maar om mensen daar nu een schuldgevoel over aan te praten? Ook dat is een te, teveel op de emotie ingewerkt. Gevolg daarvan zijn die mensen uit Japan, zomaar weer een te.

9-11

Het is vandaag 9-11. Nine-Eleven, een uitdrukking die in het geheugen gegrift staat. Een punt in de geschiedenis, bepalend voor de manier van denken in de westerse wereld, een punt in de geschiedenis, door velen verafschuwd.

Het is 18 jaar geleden toen er opeens van alles aan de hand bleek in de VS, vliegtuigen die werden gekaapt, rookpluim uit één van de Twin Towers, een vliegtuig vloog in de andere toren. Een vliegtuig valt op het Pentagon, een vliegtuig landt in een akker, waar wat anders de bedoeling mee was.

Je moet wel een heel ziek brein hebben om zoiets te bedenken. Dit nooit weer, uitroeien bij de wortel, is de algemene tendens. Salafisme, bedreiging nummer 1 voor de westerse wereld. 

In het midden-oosten denken ze daar wat anders over, hoewel, dit gaat ook maar op voor een beperkte groep. De hardliners daar zien het als een overwinning op het Grote Kwaad dat VS heet, de gematigden schudden het hoofd. Leren we het dan nooit?

Het is 9-11. Nine-Eleven, 18 jaar later. We zijn ondertussen oorlogen verder, herdenken nog veel meer aanslagen, zijn inzichten rijker, de mensen die de wereld leidden zijn allemaal wel zo'n beetje opgevolgd. Na jaren van matiging hoor je de laatste jaren weer wat meer retorische en agressieve taal. Leren we het dan nooit?

Het is 9-11. Nine-Eleven, op het nieuws vanochtend een bericht over Koran scholen in ons eigen landje. Er wordt een salafistische lijn gevolgd, iedereen die niet gelooft in de Profeet en de Koran als leidraad heeft is een ongelovige. Die ongelovigen moeten dood.......

Ik hoor politieke leiders roepen dat het de betonrot is van de Nederlandse samenleving. Mensen: betonrot kan je voorkomen, simpelweg door iets aan de kwaliteit van het beton te doen voor je het gaat storten. Kwaliteit is niets anders dan een set voorwaarden die je stelt om tevreden te kunnen zijn over het eindresultaat.

Het is 9-11. Nine-Eleven, 18 jaar later. Mooie dag om te laten zien dat je wat hebt geleerd in die 18 jaar. Mooie dag om iets aan die betonrot te doen. 

Het mysterie van de Vierkante Vrouw

We zijn op vakantie in Zweden dit jaar. Voor het eerst dat we de vakantie in het noorden van Europa doorbrengen. Wat ook nieuw is, is dat we in een bed en breakfast verblijven. 
Mooie locatie, een verbouwde boerderij, gedreven door mensen met een jong gezin. Smaakvol ingericht, op een prachtige locatie op het platte land.
Er zijn vier kamers, verschillend in grootte, het is ook een komen en gaan van mensen op doorreis. Soms een nachtje, soms meer. Wij verblijven er vijf nachten. We hebben een kamer op de bovenverdieping, waar ook een gezinskamer is, een kleine keuken en een badkamer. Deze badkamer is voor alle gasten, dus vraagt dat wat aanpassing van iedereen.
Dat gaat best goed, op een stel na dat denkt dat de deur als vanzelf opengaat als er iemand in de badkamer is. Daarnaast vinden ze dat ze de badkamer langer kunnen gebruiken dan anderen. Dat leverde vooral bij de betreffende mensen toch nog wel een behoorlijke frustratie op.
Op de derde dag verscheen de Vierkante Vrouw. Ze reed in een Peugeot 206, zo eentje waar het dak van open kan. Roze rolkoffer, wat vreemde combinatie van kleding. Zelfs de schrijver dezes viel dat op, als man en kleurenblinde.
Hijgend en puffend bereikt ze eerst de eigenaresse van de B&B, daarna gaat ze naar haar kamer, een kamer beneden.
Hijgend en puffend komt ze een uurtje later de trap op, ze wil gebruik maken van de badkamer. Die was bezet, spitsuur, zo rond 7 uur 's avonds, zeker als er een gezin met kinderen is. Ze wacht bedeesd op de hoekbank in de gedeelde ruimte, spreekt geen woord. Dat doen Zweden niet, tenminste niet tegen iemand van buiten. Dat hebben we wel geleerd, gereserveerd is de beste omschrijving.
De Vierkante Vrouw spreekt geen woord, wacht haar beurt en gaat naar de badkamer. De nood was nogal hoog horen we door de dunne wandjes heen. Vervolgens gebruikt ze de douche, wat ook al niet mee blijkt te vallen met haar postuur.
Blijkbaar bestaat haar avondmaal uit enorme stukken watermeloen, dat is wat ze klaarmaakt in het keukentje en voor de TV oppeuzelt. Ze hobbelt de trap af, geen boe of bah.
De volgende ochtend horen we een donders kabaal in de badkamer. We weten meteen wie het is, het moet de Vierkante Vrouw zijn. We liggen zelf nog in bed. We zijn even bang dat ze door de dunne wandjes heen valt als ze de douche gebruikt, maar dat val gelukkig mee. 
Later aan het ontbijt zien we haar zitten. Tafeltje alleen, bord vol eten, gezicht naar de muur. Geen woord, ook niet met de andere gasten. Dit is niet gereserveerd, is dit eenzaam of alleen willen zijn? Ondertussen is er wel contact tussen de andere gasten onderling, ook wij buitenstaanders worden meegenomen in het gesprek. De kleine kindertjes werken in zo'n situatie meestal als breekijzer, altijd verterend, altijd wel een uitspraak of een lach ontlokkend aan de aanwezigen.
Even later staat de Vierkante Vrouw te praten met de eigenaresse van de B&B, ze rekent af en gaat naar haar kamer om haar spullen te pakken. Haar roze koffertje verdwijnt weer achter in de 206, weer op weg, op weg naar wat?

Soms kom je voorbij

Voor Pa.

Zo soms kom je zomaar voorbij. 
Onaangekondigd, maar nooit ongelegen. Het gebeurd wel op de gekste momenten.
Als ik een liedje hoor bijvoorbeeld of iets lees. Het gaat dan wel vaak over afscheid.
Het is ondertussen alweer een jaar. 29 maart, in mijn geheugen gegrift.
Het was mooi, indrukwekkend, rustgevend, maar ook zo intens verdrietig.
Je had het goed geregeld allemaal, het leek wel op je laatste bouwproject. Dit keer was de afwerking ragfijn.
Het heeft me goed geholpen. Die dag leerde ik dat afscheid nemen vol trots en respect kan zijn. Dat liefde op een meeslepende manier wordt uitgedragen. Ik kijk er graag op terug, die dag in maart.
Soms kom je weer voorbij, je hebt me niet echt achtergelaten. Soms praat ik met je, alleen iets laten zien vind ik lastig.
Laatst maakte je me wakker, die ring, weet niet wat je precies bedoelde. Maar hij ligt waar hij hoort, ik raak hem soms aan. Die ring, dat ben jij.
Ik praat er wel over, niet zo vaak. Hoeft ook niet, het gaat prima zo. 
Maar soms kom je voorbij, in mijn hoofd. Dan praten we wat, traan in mijn oog.

De Slager

Weekje Terschelling, uitwaaien in januari.
We hebben de veerboot van drie uur, aankomst tegen donker op West.
Snel naar de Spar, de eerst nodige boodschappen halen. Daarna de taxi naar het huisje, de rest komt morgen wel.
Tegenvaller. De Spar wordt verbouwd, wat nu?
Terug de winkelstraat in, eerst naar de bakker. "Doe jij de slager, dan kijk ik verder op."
Ik stribbel wat tegen, maar ga toch bij de slager binnen. Ik wacht op mijn beurt en vertel wat ik nodig heb.
Achter mij komt een man van middelbare leeftijd binnen, samen met een wat jongere man. Zijn zoon schat ik zo in.
De slager vraagt wat hij voor de man kan doen. "Ik had graag een Rib-Eye van zo'n 300 gram." De slager buigt voorover in de vitrine. Op dat moment komt de volgende vraag. "Het is toch wel van het eiland?" De blik in de ogen van de slager zegt dat de man eens om zich heen moet kijken. Je bent op het eiland en het vlees ligt hier...
De slager antwoord met: "Ja meneer, van het eiland. De Rib-Eye is alleen wat lichter.
De volgende vraag wordt door de klant gesteld. "Ossenhaas, doe dat dan maar. Ook van rund van het eiland neem ik aan?" : Ja meneer, ook van het eiland." "Drie maanden gerijpt hoop ik? Anders hoef ik hem niet!"
De blik van de slager verraad ondertussen wat irritatie over het arrogant aandoende gedrag van de klant. 
Het door mij gevraagde vleeswaren is gesneden. "Anders nog?"vraagt de slagersbediende. "Ja", antwoord ik. "Graag nog een stukje grillworst." De bediende loopt naar de vitrine. "Doe maar van de kip", zeg ik er nog achteraan. Er klinkt iets van cynisme in mijn stem.
"Van het eiland?" Ik kijk vanuit mijn ooghoeken naar de bediende en zie zijn knipoog op het moment dat hij de vraag stelt.
De slager rekent de ossenhaas ondertussen grinnikend af.

Doe maar gewoon!

Zo’n vakantieweek confronteert je weer eens met de verschillende
opvattingen van gezellig en op je gemak voelen.
Ik ben dan misschien wel van de categorie doe maar gewoon, ik denk wel
te weten wat in de categorie over de top valt.
Gewoon een bakkie koffie met wat lekkers, niks teveel gevraagd toch?
Kom er maar eens om tegenwoordig.
Je krijgt een kaart onder de neus waar gemiddeld zo’n 15 variaties
koffie op staan....
Ik wil gewoon koffie! Geen moeilijke namen, geen bijna onbeperkte
keuzes. Suiker en melk kan ik er zelf wel bij doen, mocht ik dat al
willen.
Ooit in een koffie en theeschenkerij geweest? Wij waren er op maandag.
Ruikt er wel lekker, dat wel. Oh ja, ze branden er ook nog zelf de
bonen. Natuurlijk alles Fairtrade, helemaal verantwoord. Webshop
erbij, voor het geval je de beleving ook thuis wilt.
Ik kijk eens rond naar de clientèle, not my cup of tea zeg maar.
Ik vang wat flarden van gesprekken op en kijk wat er op de tafels
staat uitgeserveerd. Zandlopertjes om de sterkte van de thee in de
gaten te houden? Thee trekken van onbestemde blaadjes? Ik loop al
bijna gillend weg.
De clientèle kijkt ook terug naar mij. Ik zie het ze denken.
Boerenlul, maar dan in een meer sophisticated way beschreven.
Koffie op(Americano, gezet van die zelf gebrande bonen), gore smaak in
de mond, maar dat zal de Fairtrade zijn. Voor mij maar niet meer, pas
er niet echt tussen. Niet mijn ultieme koffie beleving.
De dinsdag, een paar deuren verder.
Ik vraag om koffie, enige vraag die wordt gesteld is of ik die zwart
wil of met suiker en melk. Lekker bakkie. Sterk, zoals ik mijn koffie
graag heb.
Kijk nog eens om mij heen, eigenlijk gewoon de dorpskroeg. Je kan er
eten, zuipen, praten en vooral jezelf zijn. Lekkere muziek. Geen wc
maar een pisgoot, met een rand erboven voor je bierglas, kan je ff
normaal afdruppelen.
Goed te weten dat er nog mensen zijn die weten wat de basics zijn,
meer heb ik niet nodig voor de ultieme koffie beleving en vooral om
mij mens te voelen!

Weg Terug

Terschelling is weer klaar. Week doorgebracht in de duinen. Mooi weer
was het niet. Stevige wind, luchten vol met zware wolken en golven die
het strand op beuken is wel wat je zoekt in januari.
Nee, er viel op het strand niets meer te jutten. Er was wel een
opmerkelijk aanbod in My Little Pony varianten en linker plastic
badslippers. Gratis, je zou bijna de koffer vol stoppen.
We hebben alles weer binnen. Ultieme beleving van wat ik niet wil,
arrogantie die wordt afgezeken, een veel te lekkere rundersteak,
kilometers op de fiets en de dagelijkse wandeling. Je vind wat je wilt
vinden.
Bunkers, duinland, vogels in meer variëteiten dan je ooit kunt
benoemen. Mijn camera draaide weer overuren. Dat museum, dat zo
aangenaam verraste.
Vera en ik hebben elkaar weer alles verteld wat we kwijt konden. Alles
samen beleefd wat we wilden beleven.
Dichtbij elkaar blijven, fysiek en mentaal, toch vrij. Geheim van een
goede verstandhouding.
Gelukkig, dat ene woord, vaak misbruikt.
Zo gemeend, als we op de weg terug zijn van een week bijtanken. Zouden
we nog veel vaker moeten doen....