Dit weekend een aantal momenten beleefd die ik niet zo maar zal vergeten.
Zaterdag genoten van de aankomsten van de duiven. De duiven hadden hun eerste wedstrijd van dit jaar, ik vind het elke keer weer spectaculair te zien hoe ze naar huis komen, naar het hok duiken, zo snel als ze kunnen naar binnen lopen. Voor mij telkens weer kippenvel als er eentje hoog uit de lucht naar beneden duikt. Het liefst sta ik er vlak onder, om zo lang mogelijk te genieten van de duikvlucht naar het hok. Over passie en motivatie gesproken. Deze beestjes denken daar niet over na, die hebben het gewoon.
Ik heb genoten van de momenten die ik met mijn kleindochter mocht beleven. Wat een prachtig kind is het toch, wat kan je van zo'n wezentje houden. Ook mijn coach is net moeder geworden, tijdens onze gesprekken gaat het al snel over de kleintjes die onze wereld verrijkt hebben. Natuurlijk is mijn kleindochter mooier dan haar zoon, al vind de coach dat net andersom.
Waarom ik een coach heb? Ik heb professioneel ook vragen, kwesties waar ik niet zomaar uitkom, altijd handig als je dan met iemand van gedachten kan wisselen, kan spiegelen en sparren. Zouden meer mensen moeten doen. Ben er zelf inmiddels wel achter dat ik niet alles in mijn eentje kan.
Trots op de manier waarop er afscheid is genomen van Neerlands grootste sportidool. Cruijff krijgt de hommage en het eerbetoon wat hem toekomt. Ook in Catalonië, de plek die hij uiteindelijk verkoos boven zijn vaderland, eerde haar aangenomen zoon zoals je met een grootheid om hoort te gaan. Cruijff heeft veel meer voor Nederland betekend dan alleen de beste voetballer van zijn generatie te zijn. Hij was groter dan Nederland, hij was van de wereld, geen land in de wereld waar men hem niet kon.
In Nederland zijn we al snel geneigd om iets af te doen met de "doe normaal" calvinistische inslag. Deze keer niet, deze keer laten we zien dat we de man hebben gewaardeerd, op de juiste waarde hebben ingeschat en hem postuum bedanken voor de momenten van euforie die hij ons heeft geschonken. In veel buitenlanden vind men het normaal om zo met hun helden om te gaan, in Nederland hebben we eindelijk laten zien dat we dit ook kunnen. Hulde aan de Nederlanders. We hebben nog een paar grootheden, ik ben benieuwd of we daar ook mee omgaan zoals we nu hebben laten zien.
Ik zag vanochtend een bijzondere vrouw op de tv. Op zondag ochtend is er een luchtig informatief praatprogramma, we kijken er vaak naar, gewoon leuk vermaak tijdens het zondagsontbijt. Vanochtend was daar onder andere Iris Hond te zien. Een sterke vrouw, met een prachtig uitstraling, open voor de wereld en heel goed in staat te verwoorden wat ze ziet, denkt en voelt. Een vrouw die leeft voor haar passie, het spelen van muziek, klassiek zowel als haar eigen composities, op de vleugel. Dit hoeft niet perse in een concertzaal op een podium. Haar kracht ligt in het spelen voor iedereen die het wil horen, op straat, met muzikanten die daar toevallig bivakkeren, in ziekenhuizen, maar ook in grote producties. Op het moment dat ze begon te spelen raakte ze meteen, ze was zelf haar muziek, ze heeft die gave die zorgt dat muziek verbind. Over grote Nederlanders gesproken. Zelden iemand gezien die haar talent en passie zo natuurlijk aan de wereld kan tonen.
De Ronde van Vlaanderen kabbelde wat voort, tot het moment dat men besloot dat de finale moest beginnen. Wat een koers, één van de mooiste edities in jaren, met een super winnaar. Zijn talent kondigde zich al langer aan, twijfel was er of hij ooit de grote meneer zou worden zoals zijn talent beloofde. Sinds het WK vorig jaar weten we het zeker. Hij is de grootste van zijn lichting. Na het WK wint hij dit voorjaar twee grote klassiekers, terwijl het seizoen nog maar net is begonnen. Peter Sagan is de naam, hij is degene die Cancellara en Boonen aflost als koning van de klassiekers.
En dan is het zondagavond. Nog even het haar bijwerken met de tondeuse. Vera doet dit altijd, ik vind het zonde van de tijd om naar de kapper te gaan, heb wel wat beters te doen. Vera haalt zo af en toe een tondeuse over mijn hoofd, om de wildgroei wat te fatsoeneren. Er lijkt tegenwoordig wel meer haar op mijn wenkbrauwen en in mijn oren en neus te groeien dan op mijn hoofd. Natuurlijk verkeer ik nog steeds in de veronderstelling dat ik een dikke bos haar heb, zo'n bos haar waar je met enige voorzichtigheid mee omgaat, de tondeuse moet immers wel de tijd krijgen de haren af te snijden, in plaats van dat deze er als een zeis doorheen wordt gehaald. "Als je de tondeuse oplaad voor gebruik moet dat toch een stuk beter gaan, de accu is gewoon leeg, dan maakt hij tekort toeren", merk ik op vanuit mijn mannelijk, technisch oogpunt.
Vera laat me de tondeuse zien, met kabeltje, in het stopcontact.
Ok, dun haar dus, een tondeuse die niet is berekend op mijn haar en nog even een duim en wijsvinger op mijn hoofd om aan te geven hoe mijn haargrens zich heeft teruggetrokken in de twaalf jaar dat we elkaar nu kennen...
Nee, ik wil geen kaalgeschoren kop!
Zaterdag genoten van de aankomsten van de duiven. De duiven hadden hun eerste wedstrijd van dit jaar, ik vind het elke keer weer spectaculair te zien hoe ze naar huis komen, naar het hok duiken, zo snel als ze kunnen naar binnen lopen. Voor mij telkens weer kippenvel als er eentje hoog uit de lucht naar beneden duikt. Het liefst sta ik er vlak onder, om zo lang mogelijk te genieten van de duikvlucht naar het hok. Over passie en motivatie gesproken. Deze beestjes denken daar niet over na, die hebben het gewoon.
Ik heb genoten van de momenten die ik met mijn kleindochter mocht beleven. Wat een prachtig kind is het toch, wat kan je van zo'n wezentje houden. Ook mijn coach is net moeder geworden, tijdens onze gesprekken gaat het al snel over de kleintjes die onze wereld verrijkt hebben. Natuurlijk is mijn kleindochter mooier dan haar zoon, al vind de coach dat net andersom.
Waarom ik een coach heb? Ik heb professioneel ook vragen, kwesties waar ik niet zomaar uitkom, altijd handig als je dan met iemand van gedachten kan wisselen, kan spiegelen en sparren. Zouden meer mensen moeten doen. Ben er zelf inmiddels wel achter dat ik niet alles in mijn eentje kan.
Trots op de manier waarop er afscheid is genomen van Neerlands grootste sportidool. Cruijff krijgt de hommage en het eerbetoon wat hem toekomt. Ook in Catalonië, de plek die hij uiteindelijk verkoos boven zijn vaderland, eerde haar aangenomen zoon zoals je met een grootheid om hoort te gaan. Cruijff heeft veel meer voor Nederland betekend dan alleen de beste voetballer van zijn generatie te zijn. Hij was groter dan Nederland, hij was van de wereld, geen land in de wereld waar men hem niet kon.
In Nederland zijn we al snel geneigd om iets af te doen met de "doe normaal" calvinistische inslag. Deze keer niet, deze keer laten we zien dat we de man hebben gewaardeerd, op de juiste waarde hebben ingeschat en hem postuum bedanken voor de momenten van euforie die hij ons heeft geschonken. In veel buitenlanden vind men het normaal om zo met hun helden om te gaan, in Nederland hebben we eindelijk laten zien dat we dit ook kunnen. Hulde aan de Nederlanders. We hebben nog een paar grootheden, ik ben benieuwd of we daar ook mee omgaan zoals we nu hebben laten zien.
Ik zag vanochtend een bijzondere vrouw op de tv. Op zondag ochtend is er een luchtig informatief praatprogramma, we kijken er vaak naar, gewoon leuk vermaak tijdens het zondagsontbijt. Vanochtend was daar onder andere Iris Hond te zien. Een sterke vrouw, met een prachtig uitstraling, open voor de wereld en heel goed in staat te verwoorden wat ze ziet, denkt en voelt. Een vrouw die leeft voor haar passie, het spelen van muziek, klassiek zowel als haar eigen composities, op de vleugel. Dit hoeft niet perse in een concertzaal op een podium. Haar kracht ligt in het spelen voor iedereen die het wil horen, op straat, met muzikanten die daar toevallig bivakkeren, in ziekenhuizen, maar ook in grote producties. Op het moment dat ze begon te spelen raakte ze meteen, ze was zelf haar muziek, ze heeft die gave die zorgt dat muziek verbind. Over grote Nederlanders gesproken. Zelden iemand gezien die haar talent en passie zo natuurlijk aan de wereld kan tonen.
De Ronde van Vlaanderen kabbelde wat voort, tot het moment dat men besloot dat de finale moest beginnen. Wat een koers, één van de mooiste edities in jaren, met een super winnaar. Zijn talent kondigde zich al langer aan, twijfel was er of hij ooit de grote meneer zou worden zoals zijn talent beloofde. Sinds het WK vorig jaar weten we het zeker. Hij is de grootste van zijn lichting. Na het WK wint hij dit voorjaar twee grote klassiekers, terwijl het seizoen nog maar net is begonnen. Peter Sagan is de naam, hij is degene die Cancellara en Boonen aflost als koning van de klassiekers.
En dan is het zondagavond. Nog even het haar bijwerken met de tondeuse. Vera doet dit altijd, ik vind het zonde van de tijd om naar de kapper te gaan, heb wel wat beters te doen. Vera haalt zo af en toe een tondeuse over mijn hoofd, om de wildgroei wat te fatsoeneren. Er lijkt tegenwoordig wel meer haar op mijn wenkbrauwen en in mijn oren en neus te groeien dan op mijn hoofd. Natuurlijk verkeer ik nog steeds in de veronderstelling dat ik een dikke bos haar heb, zo'n bos haar waar je met enige voorzichtigheid mee omgaat, de tondeuse moet immers wel de tijd krijgen de haren af te snijden, in plaats van dat deze er als een zeis doorheen wordt gehaald. "Als je de tondeuse oplaad voor gebruik moet dat toch een stuk beter gaan, de accu is gewoon leeg, dan maakt hij tekort toeren", merk ik op vanuit mijn mannelijk, technisch oogpunt.
Vera laat me de tondeuse zien, met kabeltje, in het stopcontact.
Ok, dun haar dus, een tondeuse die niet is berekend op mijn haar en nog even een duim en wijsvinger op mijn hoofd om aan te geven hoe mijn haargrens zich heeft teruggetrokken in de twaalf jaar dat we elkaar nu kennen...
Nee, ik wil geen kaalgeschoren kop!
Reacties
Een reactie posten