De afgelopen week weer aardig met mijzelf geconfronteerd. Hij, die zo'n grote mond kan hebben, hij die het zo goed weet, hij die over een andermans zwakheden feilloos kan oordelen, wordt zo langzamerhand behoorlijk door de tijd ingehaald.
Ik betrapte mezelf er al een tijdje op. Bij gebeurtenissen die me aangrijpen schiet ik makkelijk vol. Brok in de keel, traan in de ogen, even weg moeten kijken om jezelf weer te hervinden. Het is gedrag wat niet bij een volwassen vent hoort. Of, zo ben je niet groot gebracht. Een man mag niet huilen doet nog steeds opgeld.
Het begon een paar jaar terug. Inderdaad, zo rond mijn vijftigste verjaardag. Als ik iets vertelde over de duiven, een mooie herinnering, een kippenvel momentje, kreeg ik, zomaar, een brok in de keel. Mensen die hun waardering uitspraken over mij of mijn functioneren op het werk konden me zomaar tot tranen toe roeren. Mooi moment van één van de kids, meteen raak. Daar waar ik met hart en ziel voor knok, daar raakt het me dus ook als het erop aankomt.
Het lijkt alleen maar erger te worden, als het al erg is. Ook bij emotionele gebeurtenissen binnen de familie en kennissenkring heb ik het steeds vaker. Ik kan me gewoon niet goed houden, waar goed ook voor mag staan.
Ik besprak het gisteren met Vera. Gisterochtend hebben we de begrafenis van een goede duivenvriend bezocht. Het hele gebeuren greep me al bijzonder aan, toen ik op vrouw en kinderen afliep om te condoleren had ik het behoorlijk te kwaad. Nog niet zo lang geleden zou ik zo'n moment veel koeler hebben beleefd. Vera had er een mooie omschrijving voor.
"Weet je, John, we worden emotioneel incontinent." De woorden sloegen bij mij in als een bom. Emotioneel incontinent, wat houd dat nou weer in. Ik ben niet zo thuis in emoties en alle begrippen die daar bij horen. Vera legde uit dat het te maken heeft met leeftijd, hoe vol je rugzakje kan zijn, hoeveel je al hebt verdragen tot het moment dat je jezelf betrapt op "emotionele incontinentie".
Geen midlife crisis dus, zoals ik zelf bedacht, maar gewoon een gevolg van ouder en wijzer worden, omgaan met wat je meemaakt. Maar ook, meer expressie durven en kunnen geven aan gevoel, de rem staat niet meer zo strak op emoties, je staat het onbewust makkelijker toe om eruit te laten.
Eigenlijk best wel jammer, dat het geen midlife crisis is. Ik wou al op zoek naar een autodealer met snelle cabrio's, want dat schijnt bij zo'n crisis te horen.
Ik lees dit stukje nogmaals, het raakt me toch, ik pink snel een traantje weg...... Geen cabrio.
Ik betrapte mezelf er al een tijdje op. Bij gebeurtenissen die me aangrijpen schiet ik makkelijk vol. Brok in de keel, traan in de ogen, even weg moeten kijken om jezelf weer te hervinden. Het is gedrag wat niet bij een volwassen vent hoort. Of, zo ben je niet groot gebracht. Een man mag niet huilen doet nog steeds opgeld.
Het begon een paar jaar terug. Inderdaad, zo rond mijn vijftigste verjaardag. Als ik iets vertelde over de duiven, een mooie herinnering, een kippenvel momentje, kreeg ik, zomaar, een brok in de keel. Mensen die hun waardering uitspraken over mij of mijn functioneren op het werk konden me zomaar tot tranen toe roeren. Mooi moment van één van de kids, meteen raak. Daar waar ik met hart en ziel voor knok, daar raakt het me dus ook als het erop aankomt.
Het lijkt alleen maar erger te worden, als het al erg is. Ook bij emotionele gebeurtenissen binnen de familie en kennissenkring heb ik het steeds vaker. Ik kan me gewoon niet goed houden, waar goed ook voor mag staan.
Ik besprak het gisteren met Vera. Gisterochtend hebben we de begrafenis van een goede duivenvriend bezocht. Het hele gebeuren greep me al bijzonder aan, toen ik op vrouw en kinderen afliep om te condoleren had ik het behoorlijk te kwaad. Nog niet zo lang geleden zou ik zo'n moment veel koeler hebben beleefd. Vera had er een mooie omschrijving voor.
"Weet je, John, we worden emotioneel incontinent." De woorden sloegen bij mij in als een bom. Emotioneel incontinent, wat houd dat nou weer in. Ik ben niet zo thuis in emoties en alle begrippen die daar bij horen. Vera legde uit dat het te maken heeft met leeftijd, hoe vol je rugzakje kan zijn, hoeveel je al hebt verdragen tot het moment dat je jezelf betrapt op "emotionele incontinentie".
 |
| Deze leek me ook wel wat... |
Eigenlijk best wel jammer, dat het geen midlife crisis is. Ik wou al op zoek naar een autodealer met snelle cabrio's, want dat schijnt bij zo'n crisis te horen.
Ik lees dit stukje nogmaals, het raakt me toch, ik pink snel een traantje weg...... Geen cabrio.
Reacties
Een reactie posten