Wk afstanden, 13-2-2016, Kolomna, Rusland de 5000 meter heren.
Er blijkt nog een schaatstempel te zijn, net zo één als ons eigen Thialf, de Russen in Kolomna kunnen er ook wat van. Natuurlijk, hun eigen kind van Kolomna, Koelizjnikov, is van een zelden geziene klasse. Veelvraat op de kortste afstanden.
Het zorgt er in ieder geval voor dat het schaatsstadion vol zit. Met kenners wel te verstaan, net als in Thialf.
Mijn aandacht gaat uit naar de 5000 meter heren. Hollandse afstand. Zestien keer verreden, veertien keer wint er een Nederlander. Als ik me niet vergis heeft alleen Sven Kramer er tot vandaag al zeven gewonnen. Alleen in het jaar van zijn blessure was er geen titel voor Sven. Hij kon zijn titel simpelweg niet verdedigen.
Er is mooie sport te zien. De loting loopt in kwaliteit op, het Wereldbeker Klassement is leidend voor de lotende paren. De spanning wordt langzaam opgevoerd. Het wachten is natuurlijk op de twee beste stayers van het langebaanschaatsen van dit moment. Sven en Jorrit, de messen zijn geslepen. Letterlijk de messen van de schaatsen, figuurlijk is daar de eeuwige strijd. Jorrit heeft zich alleen op de 5000 geplaatst, dus maar eenmaal een confrontatie tijdens dit WK.
De ritten doorkijkend zijn er goede prestaties te zien. Mensen die proberen hun PR te verbeteren, wetend dat ze niet beter zijn dan Koning Sven en zijn uitdager.
Mooi om te zien is coach Maurizio Marchetto. Hij is weer terug bij de Italianen als coach. Ooit in zijn eentje de grondlegger van het Italiaanse allround schaatsen, wat hij verdienstelijk deed. Hij wordt bijgestaan door Enrico Fabris. Fabris, één van de weinigen die in staat was het wereldrecord af te pakken van Sven Kramer. Inderdaad onder leiding van Marchetto. Met zijn tweeën ontfermen zij zich over Giovanni, een welwillende jonge schaatser. Geen topper, maar als je twee van zulke mensen als coach achter je hebt en je hebt zelf de juiste mentaliteit, dan moet je wel ver kunnen komen.
Even later, waar komt die Nieuw-Zeelander vandaan? Hij rijdt de longen uit zijn lijf, wordt door Swings op een hoop gereden, komt terug in de laatste ronde, om met één honderste seconde verschil te winnen. Niet willen verliezen, belangrijker dan een goede klassering, sport om te smullen.
Bloemen kan de verwachting na zijn wereldrecord in Salt Lake niet waarmaken, Contin, Yuskov en de Vries zetten goede prestaties neer, maar niet meer dan dat. Geen topvorm dus.
Dan het gevecht. Als eerste komt Jorrit Bergsma in de baan, de loting is Kramer dus goedgezind. Jorrit laat een sublieme race zien. Hij moet het in zijn eentje doen, maar slaagt. Evenaring van het baanrecord, hoe goed wil je zijn. Je ziet dat hij finisht met een dubbelgevoel. Goed gepresteerd, maar is het genoeg, wat doet Sven?
De dag dat hij verslagen gaat worden op zijn "5", moet toch steeds dichterbij komen. Kramer is Kramer als altijd. Larger than Life op het middenterrein van de baan. Hij straalt het uit, nog altijd. Ik ben de beste is wat elke vezel van zijn lichaam uitschreeuwt. Hier staat hij al met 1-0 voor op zijn tegenstanders.
De koning verschijnt op de baan, zelfverzekerd naar de start, hoewel een goed toeschouwer de spanning eraf kan lezen. Je bent de beste of je bent het niet.
De race begint, eerste ronde te snel, tweede ronde te langzaam, zoeken naar de cadans, het ritme dat vervoering en een nieuwe titel moet brengen.
De tijden van Bergsma zitten in z'n hoofd, een bijna fotografisch geheugen. Nog 4 ronden te gaan, 1,2 seconde voor. Hier begint de versnelling van Jorrit, kan Sven dit aan, is de marge genoeg?
Het verschil wordt per ronde kleiner, steeds een paar tienden. Bij de volgers is de hartslag 160, gaat hij het halen? Laatste ronde, hij sprint af, niet zeker dus.
Na de finish een blik op het scorebord, handen komen omhoog. Zie je wel, roept zijn lijf, zijn lachende gezicht laat meer blijdschap zien, of was het opluchting? Berekenend gereden of toch tot het uiterste gegaan? Alleen de Koning weet het.
De verslaggever van de N.O.S. wil het ook weten en vraagt erover door. Professioneel wordt hij afgekapt. "Ik heb toch gewonnen? Dan is het goed", zegt Koning Sven. Hij schaatst bij de verslaggever weg, ererondje, zijn overwinning vierend met het publiek. De honger nog niet gestild.
Er blijkt nog een schaatstempel te zijn, net zo één als ons eigen Thialf, de Russen in Kolomna kunnen er ook wat van. Natuurlijk, hun eigen kind van Kolomna, Koelizjnikov, is van een zelden geziene klasse. Veelvraat op de kortste afstanden.
Het zorgt er in ieder geval voor dat het schaatsstadion vol zit. Met kenners wel te verstaan, net als in Thialf.
Mijn aandacht gaat uit naar de 5000 meter heren. Hollandse afstand. Zestien keer verreden, veertien keer wint er een Nederlander. Als ik me niet vergis heeft alleen Sven Kramer er tot vandaag al zeven gewonnen. Alleen in het jaar van zijn blessure was er geen titel voor Sven. Hij kon zijn titel simpelweg niet verdedigen.
Er is mooie sport te zien. De loting loopt in kwaliteit op, het Wereldbeker Klassement is leidend voor de lotende paren. De spanning wordt langzaam opgevoerd. Het wachten is natuurlijk op de twee beste stayers van het langebaanschaatsen van dit moment. Sven en Jorrit, de messen zijn geslepen. Letterlijk de messen van de schaatsen, figuurlijk is daar de eeuwige strijd. Jorrit heeft zich alleen op de 5000 geplaatst, dus maar eenmaal een confrontatie tijdens dit WK.
De ritten doorkijkend zijn er goede prestaties te zien. Mensen die proberen hun PR te verbeteren, wetend dat ze niet beter zijn dan Koning Sven en zijn uitdager.
Mooi om te zien is coach Maurizio Marchetto. Hij is weer terug bij de Italianen als coach. Ooit in zijn eentje de grondlegger van het Italiaanse allround schaatsen, wat hij verdienstelijk deed. Hij wordt bijgestaan door Enrico Fabris. Fabris, één van de weinigen die in staat was het wereldrecord af te pakken van Sven Kramer. Inderdaad onder leiding van Marchetto. Met zijn tweeën ontfermen zij zich over Giovanni, een welwillende jonge schaatser. Geen topper, maar als je twee van zulke mensen als coach achter je hebt en je hebt zelf de juiste mentaliteit, dan moet je wel ver kunnen komen.
Even later, waar komt die Nieuw-Zeelander vandaan? Hij rijdt de longen uit zijn lijf, wordt door Swings op een hoop gereden, komt terug in de laatste ronde, om met één honderste seconde verschil te winnen. Niet willen verliezen, belangrijker dan een goede klassering, sport om te smullen.
Bloemen kan de verwachting na zijn wereldrecord in Salt Lake niet waarmaken, Contin, Yuskov en de Vries zetten goede prestaties neer, maar niet meer dan dat. Geen topvorm dus.
Dan het gevecht. Als eerste komt Jorrit Bergsma in de baan, de loting is Kramer dus goedgezind. Jorrit laat een sublieme race zien. Hij moet het in zijn eentje doen, maar slaagt. Evenaring van het baanrecord, hoe goed wil je zijn. Je ziet dat hij finisht met een dubbelgevoel. Goed gepresteerd, maar is het genoeg, wat doet Sven?
De dag dat hij verslagen gaat worden op zijn "5", moet toch steeds dichterbij komen. Kramer is Kramer als altijd. Larger than Life op het middenterrein van de baan. Hij straalt het uit, nog altijd. Ik ben de beste is wat elke vezel van zijn lichaam uitschreeuwt. Hier staat hij al met 1-0 voor op zijn tegenstanders.
De koning verschijnt op de baan, zelfverzekerd naar de start, hoewel een goed toeschouwer de spanning eraf kan lezen. Je bent de beste of je bent het niet.
De race begint, eerste ronde te snel, tweede ronde te langzaam, zoeken naar de cadans, het ritme dat vervoering en een nieuwe titel moet brengen.
De tijden van Bergsma zitten in z'n hoofd, een bijna fotografisch geheugen. Nog 4 ronden te gaan, 1,2 seconde voor. Hier begint de versnelling van Jorrit, kan Sven dit aan, is de marge genoeg?
Het verschil wordt per ronde kleiner, steeds een paar tienden. Bij de volgers is de hartslag 160, gaat hij het halen? Laatste ronde, hij sprint af, niet zeker dus.
Na de finish een blik op het scorebord, handen komen omhoog. Zie je wel, roept zijn lijf, zijn lachende gezicht laat meer blijdschap zien, of was het opluchting? Berekenend gereden of toch tot het uiterste gegaan? Alleen de Koning weet het.
De verslaggever van de N.O.S. wil het ook weten en vraagt erover door. Professioneel wordt hij afgekapt. "Ik heb toch gewonnen? Dan is het goed", zegt Koning Sven. Hij schaatst bij de verslaggever weg, ererondje, zijn overwinning vierend met het publiek. De honger nog niet gestild.
Reacties
Een reactie posten