Het begon eigenlijk vrijdagmiddag al. Vera stuurt foto's door van een optreden bij Omrop Fryslan van haar koor als achtergrond van één of andere lokale grootheid. Willem Waldpiek geloof ik, nou ja, heb m'n kop er niet bij. Ben aan het werk en krijg ondertussen ook berichtjes van mijn dochter. Kleindochter is benauwd, ze zijn onderweg naar het ziekenhuis. Teveel zijsporen voor iemand die gewend is te focussen op de issues die recht voor hem liggen.
Een kort telefoongesprek met dochter leert dat het om een virus gaat wat zorgt voor benauwdheid, in het ziekenhuis is de mogelijkheid voor wat zuurstof, voor het geval dat.
Onderweg naar huis meldt dochter dat ze toch in het ziekenhuis blijven. Klinkt voor haar spannend, mijn ervaring zegt dat het nu even doorbijten is, maar er verder geen ernstige consequenties zullen zijn.
Thuisgekomen verteld Vera honderduit over haar belevenissen in de studio die middag, gelardeerd met berichten en foto's van het onvermijdelijke Facebook. Het was weer als vanouds merk ik. Stuur dat koor op pad en het loopt prettig uit de hand. Ze hebben er wel weer een paar optredens aan overgehouden, het wordt nog eens wat.
Zaterdag nog even contact met dochter, kleindochter ligt aan het zuurstof in het ziekenhuis, dochter is 's nachts bij haar gebleven. "Ok, ik kom vanavond vroeg even naar Hoorn, moet er toch zijn, kan het in één moeite door". We spreken een tijd af en de dag gaat verder. Hans komt even langs om bij de duiven te kijken en bij te kletsen, Vera moet gaan werken, late dienst en ik heb zelf een etentje staan voor vanavond, wegens het afscheid nemen van een collega.
In het ziekenhuis lijkt het alweer wat beter te gaan met de kleine hummel. Tien weken oud, een zuurstofslangetje met grote pleisters op het gezicht en een saturatiemeter op haar grote teen, hoe klein die nog is. Nee, geen leuk gezicht. Toch goede berichten, ze geeft niet meer over en drinkt haar flesjes weer. Ze klinkt vol, kan alleen maar huilen om aan te geven dat er iets niet goed is. Het Opa hart bloedt toch een beetje, kleine dondersteen, kan eigenlijk niets voor je doen.
Op naar het restaurant waar het afscheid gepland staat. Het is een wokrestaurant, populair, all you can eat, voor een vast bedrag, natuurlijk slaat dat aan, hollandser als dit kan niet. Schuif zoveel mogelijk naar binnen, het geld moet er wel uit! Hiermee doe ik de collega tekort, ze heeft er niet om gevraagd, alles is geregeld door de mensen van haar afdeling.
De avond vordert, het is best leuk, je ziet collega's van een andere kant, hoort eens wat anders, kan op een andere manier eens met elkaar praten. Ondertussen kijk ik in de rondte en zie wat er voorbij komt aan volle borden, ik moet eerlijk zeggen dat ik me voor mijn doen aardig in weet te houden.
De meest vreemde combinaties komen voorbij, vlees en vis door elkaar, borden vol mosselen en oesters met daarnaast stukjes vlees met een sausje, ja, dat eet je anders ook natuurlijk, 4 verschillende soorten vlees en onder de rijst komen ook nog 3 soorten sushi tevoorschijn.....
Ben ik nou gek? Of kan ik het weer niet laten alles tot in detail te analyseren?
Het zelfde geldt voor het bestellen van drankjes, zodra er een bestelling aan tafel wordt gebracht, worden er meteen maar weer nieuwe besteld, duurt anders wel erg lang vind men aan tafel. Kan me er wat bij voorstellen. De serveerster ook trouwens. Ze geeft al aan dat het druk is vanavond, dat het best even duurt en lacht er wat om, ze stuurt met haar ervaring en houdt de boel in de hand.
De avond komt ten einde, na wat heen en weer geruil en gereken komt het gewenste bedrag op tafel en vertrekken we. Ik neem in de haast natuurlijk weer rechts in plaats van links, navigatie was nog niet gestart.
Zaterdagavond laat thuis, moe, voldaan, ook Vera is weer thuis van haar werk. We kletsen wat, gaan slapen en schrikken 's ochtends wakker.
Het schaatsen begint zo weer, misschien lukt het Nuis en Ter Mors om het WK te winnen. Hup, uit bed, koffie, broodje en zitten. Ondertussen bericht van dochter, de kleine is gelukkig weer van het zuurstofslangetje af, weer een stap in de goede richting.
Het broodjes smaakt maar ik zit wel heel snel vol, de koffie smaakt wel. Na het WK en het verzorgen van de duiven is het tijd voor de lunch. "Nee, niet veel honger, twee broodjes is zat", antwoord ik als Vera vraagt wat ik wil eten.
Na het eten nog wat rommelen. Ik besluit om te gaan wandelen, Vera moet immers zo weer werken. Prachtig weer, oostenwindje, fris, echt helder en winters, terwijl overal het voorjaar al zichtbaar is. Krokussen, sneeuwklokjes, vogels die in paartjes rondvliegen. Binnenkort weer lammetjes in de wei bedenk ik me.
Ik voel wat kramp, bijna thuis, gelukkig, snel naar de wc.
Ik bespaar de details, maar het luchtte wel op. Ik had toch keurig vis op een bordje, bij de 2de keer opscheppen wat vlees, als toetje wat fruit. All you can eat, nou dat lukte best.
Een kort telefoongesprek met dochter leert dat het om een virus gaat wat zorgt voor benauwdheid, in het ziekenhuis is de mogelijkheid voor wat zuurstof, voor het geval dat.
Onderweg naar huis meldt dochter dat ze toch in het ziekenhuis blijven. Klinkt voor haar spannend, mijn ervaring zegt dat het nu even doorbijten is, maar er verder geen ernstige consequenties zullen zijn.
Thuisgekomen verteld Vera honderduit over haar belevenissen in de studio die middag, gelardeerd met berichten en foto's van het onvermijdelijke Facebook. Het was weer als vanouds merk ik. Stuur dat koor op pad en het loopt prettig uit de hand. Ze hebben er wel weer een paar optredens aan overgehouden, het wordt nog eens wat.
Zaterdag nog even contact met dochter, kleindochter ligt aan het zuurstof in het ziekenhuis, dochter is 's nachts bij haar gebleven. "Ok, ik kom vanavond vroeg even naar Hoorn, moet er toch zijn, kan het in één moeite door". We spreken een tijd af en de dag gaat verder. Hans komt even langs om bij de duiven te kijken en bij te kletsen, Vera moet gaan werken, late dienst en ik heb zelf een etentje staan voor vanavond, wegens het afscheid nemen van een collega.
In het ziekenhuis lijkt het alweer wat beter te gaan met de kleine hummel. Tien weken oud, een zuurstofslangetje met grote pleisters op het gezicht en een saturatiemeter op haar grote teen, hoe klein die nog is. Nee, geen leuk gezicht. Toch goede berichten, ze geeft niet meer over en drinkt haar flesjes weer. Ze klinkt vol, kan alleen maar huilen om aan te geven dat er iets niet goed is. Het Opa hart bloedt toch een beetje, kleine dondersteen, kan eigenlijk niets voor je doen.
Op naar het restaurant waar het afscheid gepland staat. Het is een wokrestaurant, populair, all you can eat, voor een vast bedrag, natuurlijk slaat dat aan, hollandser als dit kan niet. Schuif zoveel mogelijk naar binnen, het geld moet er wel uit! Hiermee doe ik de collega tekort, ze heeft er niet om gevraagd, alles is geregeld door de mensen van haar afdeling.
De avond vordert, het is best leuk, je ziet collega's van een andere kant, hoort eens wat anders, kan op een andere manier eens met elkaar praten. Ondertussen kijk ik in de rondte en zie wat er voorbij komt aan volle borden, ik moet eerlijk zeggen dat ik me voor mijn doen aardig in weet te houden.
De meest vreemde combinaties komen voorbij, vlees en vis door elkaar, borden vol mosselen en oesters met daarnaast stukjes vlees met een sausje, ja, dat eet je anders ook natuurlijk, 4 verschillende soorten vlees en onder de rijst komen ook nog 3 soorten sushi tevoorschijn.....
Ben ik nou gek? Of kan ik het weer niet laten alles tot in detail te analyseren?
Het zelfde geldt voor het bestellen van drankjes, zodra er een bestelling aan tafel wordt gebracht, worden er meteen maar weer nieuwe besteld, duurt anders wel erg lang vind men aan tafel. Kan me er wat bij voorstellen. De serveerster ook trouwens. Ze geeft al aan dat het druk is vanavond, dat het best even duurt en lacht er wat om, ze stuurt met haar ervaring en houdt de boel in de hand.
De avond komt ten einde, na wat heen en weer geruil en gereken komt het gewenste bedrag op tafel en vertrekken we. Ik neem in de haast natuurlijk weer rechts in plaats van links, navigatie was nog niet gestart.
Zaterdagavond laat thuis, moe, voldaan, ook Vera is weer thuis van haar werk. We kletsen wat, gaan slapen en schrikken 's ochtends wakker.
Het schaatsen begint zo weer, misschien lukt het Nuis en Ter Mors om het WK te winnen. Hup, uit bed, koffie, broodje en zitten. Ondertussen bericht van dochter, de kleine is gelukkig weer van het zuurstofslangetje af, weer een stap in de goede richting.
Het broodjes smaakt maar ik zit wel heel snel vol, de koffie smaakt wel. Na het WK en het verzorgen van de duiven is het tijd voor de lunch. "Nee, niet veel honger, twee broodjes is zat", antwoord ik als Vera vraagt wat ik wil eten.
Na het eten nog wat rommelen. Ik besluit om te gaan wandelen, Vera moet immers zo weer werken. Prachtig weer, oostenwindje, fris, echt helder en winters, terwijl overal het voorjaar al zichtbaar is. Krokussen, sneeuwklokjes, vogels die in paartjes rondvliegen. Binnenkort weer lammetjes in de wei bedenk ik me.
Ik voel wat kramp, bijna thuis, gelukkig, snel naar de wc.
Ik bespaar de details, maar het luchtte wel op. Ik had toch keurig vis op een bordje, bij de 2de keer opscheppen wat vlees, als toetje wat fruit. All you can eat, nou dat lukte best.
Reacties
Een reactie posten