Op zoek naar de Pyramides van Guimar. Dat viel niet mee. Als je op Tenerife van de snelweg af het binnenland indraait, betekend dat stijgingspercentages waar de Vuelta jaloers op is.
Natuurlijk mis ik ergens een bordje en raak ik verstrikt in een wirwar van straatjes van een niet te ruim opgezet stadje. Straatjes die naar beneden lopen geen probleem, maar omhoog? Nu pas kreeg ik door waarom ik ooit de hellingproef heb geleerd. Beetje dom om dan niet in de eerste maar in de derde versnelling proberen weg te rijden bij een stoplicht. Nadat de koppelingsplaten zelfs met een verbrande geur begonnen te protesteren, toch maar terug in de eerste versnelling. Arme Hyundai huurbak.
Nadat we de Pyramides hebben opgegeven, naar beneden, onder de snelweg door, naar de kust. Puertito heet het hier volgens de borden. We komen aan in een kustplaatsje met lavastrand, veel nieuwe appartementen en pensionado's.
Rondje om de golfbreker voor de promenade en in de verte een jachthaventje. Idyllisch, maar de geschiedenis en echte uitstraling mist. We strijken neer op het terras van Bar-Resto Alex. Alex blijkt een zestiger in het bekende Spaanse tempo, wat verder niets af deed aan de kwaliteit en service van zijn zaak.
Om af te rekenen loop ik naar binnen, de piepkleine bar in. "Tres euro", zegt Alex in zijn netste Spaans. "Drie, in Holland zeggen we drie", antwoord ik. Binnen de minuut leren we elkaar tot 3 tellen in de eigen taal. We lachen, ik bedank en kijk over mijn schouder. Mooi plaatje, moet ik nog een foto van hebben. Juist hier valt het licht en de blauwe zee mooi samen.
Mister Cool loopt naar buiten, iets van Buenos Dias mompelend, onderwijl de grote camera uit het te kleine tasje peuterend.
Ik ram met mijn hoofd het zonnescherm voor de bar vol, in overstaan van een vol terras. Mensen lachen, ik neem onverstoorbaar mijn foto. Vera stoot me aan. "Die man zegt dat hij daar ook altijd zijn hoofd stoot". Zal best, ik lach als een boer met kiespijn en zet het op een lopen. Mister Cool............
Natuurlijk mis ik ergens een bordje en raak ik verstrikt in een wirwar van straatjes van een niet te ruim opgezet stadje. Straatjes die naar beneden lopen geen probleem, maar omhoog? Nu pas kreeg ik door waarom ik ooit de hellingproef heb geleerd. Beetje dom om dan niet in de eerste maar in de derde versnelling proberen weg te rijden bij een stoplicht. Nadat de koppelingsplaten zelfs met een verbrande geur begonnen te protesteren, toch maar terug in de eerste versnelling. Arme Hyundai huurbak.
Nadat we de Pyramides hebben opgegeven, naar beneden, onder de snelweg door, naar de kust. Puertito heet het hier volgens de borden. We komen aan in een kustplaatsje met lavastrand, veel nieuwe appartementen en pensionado's.
Rondje om de golfbreker voor de promenade en in de verte een jachthaventje. Idyllisch, maar de geschiedenis en echte uitstraling mist. We strijken neer op het terras van Bar-Resto Alex. Alex blijkt een zestiger in het bekende Spaanse tempo, wat verder niets af deed aan de kwaliteit en service van zijn zaak.
Om af te rekenen loop ik naar binnen, de piepkleine bar in. "Tres euro", zegt Alex in zijn netste Spaans. "Drie, in Holland zeggen we drie", antwoord ik. Binnen de minuut leren we elkaar tot 3 tellen in de eigen taal. We lachen, ik bedank en kijk over mijn schouder. Mooi plaatje, moet ik nog een foto van hebben. Juist hier valt het licht en de blauwe zee mooi samen.
Mister Cool loopt naar buiten, iets van Buenos Dias mompelend, onderwijl de grote camera uit het te kleine tasje peuterend.
Ik ram met mijn hoofd het zonnescherm voor de bar vol, in overstaan van een vol terras. Mensen lachen, ik neem onverstoorbaar mijn foto. Vera stoot me aan. "Die man zegt dat hij daar ook altijd zijn hoofd stoot". Zal best, ik lach als een boer met kiespijn en zet het op een lopen. Mister Cool............
 |
De Kopstoot foto
|
Reacties
Een reactie posten