Weleens op zo'n fiets gereden met trapondersteuning? Met zo'n elektrisch hulpmotortje zeg maar?
2 jaar geleden tijdens een dagje fietsen op Ameland maakten we voor het eerst kennis met dit fenomeen.
Een beetje lacherig stapten we op, maar na 20 kilometer tegenwind in de duinen zonder verkrampte benen zagen we de voordelen er wel van in. Maar daarvoor uitkomen tegen anderen?
Zo ook tijdens ons weekje Terschelling. Na de sleutelaffaire van de vrijdag, op zaterdag eerst naar de fietsverhuurder. Tijdens onze taxirit vrijdagavond had ik er één gespot, een kwartiertje lopen van ons huisje.
Een vriendelijke man staat ons te woord. Ik zie dat hij samen met zijn collega druk is om nieuwe fietsen te monteren en klaar te maken voor verhuur. Voorbereiding op een nieuw toeristenseizoen.
"We willen graag twee fietsen huren", begin ik. Vanachter mijn rug vult Vera aan:"Een fiets met iets".
Klein knakje in mijn ego. De fietsenmeneer zegt dat het geen probleem is, vraagt onze gegevens en hoe lang we de fietsen willen huren.
Er worden twee fietsen klaargezet. Twee stoere robuuste fietsen, je kan eigenlijk helemaal niet zo goed zien dat het een fiets is met traphulp. Een moment schiet door mijn hoofd dat die Belgische veldrijdster tijdens het WK dat misschien ook wel dacht.
"Heeft U er ook handschoenen bij?" Ik zie dat er een mandje staat met handschoenen in allerlei soorten en maten. Bovendien ik heb al een fiets met iets gehuurd, binnen deze vier muren is mijn mannelijkheid toch al niet meer te redden. Buiten is het best koud, geen overbodige luxe lijkt me, die handschoenen. Leuke wollen met gekleurde vingertoppen worden het. We zijn klaar voor een weekje fietsen over het eiland.
Op maandag komt het er eindelijk van. Het weer is goed, dus we kunnen een flinke ronde fietsen over de oostkant van het eiland. We knorren lekker door op onze fiets met iets, de kilometers zoeven weg onder de banden.
Brutaal wringen we door krappe bochtjes, ontwijken kuilen en drukken de fiets voor een auto die eigenlijk helemaal niet zo opdringerig was, als dan dat we zelf willen doen geloven.
Op een gegeven moment oponthoud, omdat er een ouder echtpaar voor ons fietst op een smal paadje. Vooral de man oogt onzeker.
"Wacht maar even, we kunnen er zo wel langs", commandeer ik.
Tweeslachtige gedachte. Grootmoedig uit respect voor de ouderdom, maar ook stiekem wil ik die oudjes nog wat laten zien.
"Ja, we kunnen er langs!", roep ik achterom. Ik schakel bij, begin flink te trappen en mis de bocht.........
2 jaar geleden tijdens een dagje fietsen op Ameland maakten we voor het eerst kennis met dit fenomeen.
Een beetje lacherig stapten we op, maar na 20 kilometer tegenwind in de duinen zonder verkrampte benen zagen we de voordelen er wel van in. Maar daarvoor uitkomen tegen anderen?
Zo ook tijdens ons weekje Terschelling. Na de sleutelaffaire van de vrijdag, op zaterdag eerst naar de fietsverhuurder. Tijdens onze taxirit vrijdagavond had ik er één gespot, een kwartiertje lopen van ons huisje.
"We willen graag twee fietsen huren", begin ik. Vanachter mijn rug vult Vera aan:"Een fiets met iets".
Klein knakje in mijn ego. De fietsenmeneer zegt dat het geen probleem is, vraagt onze gegevens en hoe lang we de fietsen willen huren.
Er worden twee fietsen klaargezet. Twee stoere robuuste fietsen, je kan eigenlijk helemaal niet zo goed zien dat het een fiets is met traphulp. Een moment schiet door mijn hoofd dat die Belgische veldrijdster tijdens het WK dat misschien ook wel dacht.
"Heeft U er ook handschoenen bij?" Ik zie dat er een mandje staat met handschoenen in allerlei soorten en maten. Bovendien ik heb al een fiets met iets gehuurd, binnen deze vier muren is mijn mannelijkheid toch al niet meer te redden. Buiten is het best koud, geen overbodige luxe lijkt me, die handschoenen. Leuke wollen met gekleurde vingertoppen worden het. We zijn klaar voor een weekje fietsen over het eiland.
Op maandag komt het er eindelijk van. Het weer is goed, dus we kunnen een flinke ronde fietsen over de oostkant van het eiland. We knorren lekker door op onze fiets met iets, de kilometers zoeven weg onder de banden.
Brutaal wringen we door krappe bochtjes, ontwijken kuilen en drukken de fiets voor een auto die eigenlijk helemaal niet zo opdringerig was, als dan dat we zelf willen doen geloven.
Op een gegeven moment oponthoud, omdat er een ouder echtpaar voor ons fietst op een smal paadje. Vooral de man oogt onzeker.
"Wacht maar even, we kunnen er zo wel langs", commandeer ik.
Tweeslachtige gedachte. Grootmoedig uit respect voor de ouderdom, maar ook stiekem wil ik die oudjes nog wat laten zien.
"Ja, we kunnen er langs!", roep ik achterom. Ik schakel bij, begin flink te trappen en mis de bocht.........
Reacties
Een reactie posten