Ivar is dood, onze kleinzoon Ivar is dood, Het tweelingbroertje van Yara is dood. Hij overleed 22 dagen na het noodlottig ongeval op die eerste Pinksterdag.
Die Pinksterdag die alles veranderde, die dag waarop gebeurde, waar we al bang voor waren. Waar we voor gewaarschuwd hadden. Optelsom van koppig volhouden en lankmoedig reageren. Verbijstering over hoe je verantwoording zegt te dragen en toch weer afschuift.
Gelukkig hoeven wij dat laatste niet te dragen, kan mij niet voorstellen hoe je dat ook nog moet doen, beseffen dat het anders kon, dat het compleet zinloos was, het makkelijk voorkomen had kunnen worden. Maar toch, het knaagt, hadden we niet meer kunnen doen.....
Nee, we hebben al zoveel gedaan. Natuurlijk, kinderen en kleinkinderen, voor je gevoel kan je nooit genoeg doen.
Voor het ongeluk, de zorg voor de tweeling, de zorg voor onze dochter, het gevecht tegen alles wat niet luisteren wilde, terwijl er zoveel gedaan kon worden. De tweeling, vaker bij Oma en Opa dan in hun eigen huis. Hun veilige plek: "Oma huis."
Na het ongeluk, leven tussen hoop en vrees, gaan ze het redden? Uiteindelijk wordt er veel duidelijk. Ivar is letterlijk het kind van de rekening.
Hersenbeschadiging, kasplantje voor de rest van zijn leven, nooit meer dat vrolijke joch dat altijd loopt te zingen. De moeilijkste beslissing ooit moet worden genomen. Oma en opa mochten er wel bij zijn, maar natuurlijk ligt de verantwoording voor de beslissing niet bij hun. De beslissing: die kan je niet afschuiven, wel oprekken.
Uiteindelijk, beslissing genomen, in het belang van Ivar, hoeveel kan je iemand aandoen? Ivar komt thuis, het enige echte thuis dat hij kende, "Oma huis". Ivar komt thuis om te sterven.
Wat een moed, wat een vechter, we konden alleen nog maar meer van je houden. De laatste nachten bij je waken, hoe intens, maar ook, hoe mooi, oma en opa hebben tenminste alles met je kunnen delen, alles voor je kunnen doen.
Het afscheid, mooi, zonder pracht en praal, honderd procent Ivar. Verdriet, maar ook mooie herinneringen werden met elkaar vermengd. Een dag om op terug te kijken met een traan, maar ook met gepaste trots. Onze kleinzoon hebben we waardig weggebracht. Waar je nu bent? In onze harten.
De periode na het afscheid is moeilijk. Onze grootste zorg is Yara, hoe krijgen we die zover dat ze een mooie toekomst tegemoet kan zien. Opvallend: Oma zorgt hiervoor, niemand anders. Het zorgt er ook voor dat Oma maar moeilijk aan haar eigen rouwen toekomt. Onze dochter revalideert, de vader neemt afstand.
Ik heb met bewondering naar Vera gekeken. Mijn allerliefste vrouw, hoe die vecht voor alles waar zij voor moet zorgen. Ik ben ook bang, om mijn allerliefste vrouw zich hierin te zien verliezen. Gelukkig komt bij Vera ook steeds meer het besef dat zij verder moet. Hoe, dat weet ze nog niet zo goed. Je zelf wegcijferen heeft in ieder geval een heel andere dimensie gekregen. Yara gaat daar in haar leventje heel veel profijt van hebben.
Hoe het met mijzelf gaat? Met opa gaat het altijd goed. Ik lieg als ik het zeg, maar ik moet verder. Ivar is weg, dood, ik kan dat feit niet veranderen. Ivar komt vaak voorbij, in mijn hoofd, een foto, in een liedje, een herinnering, in het gezicht van zijn tweelingzusje, de gesprekken met Vera. Ik huil dan wat, laat het overtrekken en ga weer verder. Gelukkig heb ik veel mensen om mij heen die even willen luisteren, wat helpt, dan kan ik mijn verhaal even kwijt.
We zitten vandaag op een heuvel, onze heuvel voor 10 dagen. De locatie is prachtig, we verblijven in een oude molen, kijken uit over de monding van de rivier de Sado, ten zuiden van Lissabon, Portugal. Ideale vakantie bestemming, zo lijkt het. We proberen te genieten. Maar wat we doen op het moment is zorgen dat we elkaar niet verliezen, zorgen dat we dicht bij elkaar blijven. We zijn soulmates, al twintig jaar, dat gaat ook zo blijven.
Alleen die drie zinnetjes van een oud nummer van Neil Young blijven maar in mijn hoofd zitten, hoewel de context van het nummer heel anders is dan de situatie waarin wij verkeren. Het komt uit "Keep on rockin' in the free world".
There is one more kid that will never go to school,
never gets to fall in love,
never gets to being cool.
Ivar, we houden van je, zullen je nooit vergeten, we gaan verder, zoals het moet. Vraag is alleen: "Hoe dan?".
Reacties
Een reactie posten