Zondagmiddag, Terschelling. Rotweer, het regent, een koude Oostenwind. De plannen moeten om, geen weer om te fietsen.
Lunchen bij "De Branding", het strandpaviljoen bij Midsland aan Zee. Na de lunch een biertje, nog een biertje, we hebben vakantie, we hebben de tijd, we hebben elkaar.
We praten over en weer, dit soort momenten zijn onbetaalbaar, op deze momenten worden de fundamenten van onze relatie verstevigd.
Onwillekeurig kijken we regelmatig om ons heen. Mensen kijken, favoriete bezigheid tijdens bezoeken aan horeco gelegenheden. Een tafel met wat Eilanders. Ze gebruiken de zondag om de week door te nemen en op te laden voor een volgende werkweek. Toeristen van allerlei allooi komen en gaan. Sommigen alleen koffie, anderen eten wat. Gezinnen, oudere paren, jonge mensen in een stevige verliefdheid.
Natuurlijk benoemen we alle eigenaardigheden die we zien, lachen soms, soms vertwijfeling. Hoe is het mogelijk? Dat trek je toch niet aan? Dit doe je toch niet? Kijk eens in de spiegel...
We vergeten dat al die mensen ook hun ogen laten glijden over dat stelletje vijftigers aan het tafeltje bij het raam. Die kijken wel heel veel rond, tussen hun geanimeerde gesprekken door. Ja, ik weet het, had toch even de tondeuse over mijn kop moeten halen voor we vertrokken. Ja, ook wij zijn verwaaid, voor ons is het net zo goed rotweer.
We verwonderen ons vooral om de jongere stellen. Mannen in net niks kleding en baarden van vlashaar. Het staat niet echt mannelijk, zo gedragen zij zich ook niet. Blijkbaar moet testosteron worden weggestopt.
Bij de vrouwen niet veel anders. Kapsels die niet zo lang geleden als armoedig te boek stonden zijn nu de maatstaf. Kleding die wel heel veel op die van hun partners lijkt. Vrouwelijke vormen mogen waarschijnlijk minder worden geaccentueerd.
Als een stelletje een tafeltje heeft uitgezocht, na wederzijds overleg, wordt er plaatsgenomen. Normaal pak je de menukaart en kijk je wat je wilt bestellen. Zo gaat dat dus niet met de zojuist beschreven generatie. Eerst komt de smartphone op tafel. De wereld moet eerst weten waar men zich bevind, al dan niet vergezeld van een selfie. Dat is een foto van jezelf, voor de duidelijkheid.
Er wordt verstoord opgekeken als de serveerster de bestelling komt opnemen. Na nog wat heen en weer geblader komt de bestelling er eindelijk uit: "Doe maar thee", zegt ze, "Jij ook schat?" "Ja, lijkt me lekker, zegt hij. "Welke soorten heeft U?", is de volgende vraag aan de serveerster. Een hele opsomming volgt, waarna gekozen wordt voor iets met een takje, zoals later blijkt. "Niets eten?", probeert de serveerster nog. "Nee, dank U", klinkt het van boven de smartphone, er wordt nog nauwelijks opgekeken.
Na het brengen van de thee wordt de lucht vervuld met een mintgeur. Niet echt lekker als je aan een Belgisch biertje zit.
We kijken vol verbazing naar de voortzetting van het gesprek, 2 tafeltjes verder. Het stelletje zit te "appen", ze vermelden elkaar voortdurend wie ze appen en waarover het gaat, verder compleet aan elkaar voorbijgaand. De nieuwe wereld? Altijd bereikbaar voor diezelfde nieuwe wereld? Voor elkaar dan? Praten jullie wel met elkaar, of appen jullie? We raken er niet over uitgepraat, waar is de tijd gebleven dat je normale gesprekken met elkaar voert.
Plots vallen we stil, Vera haar tas maakt geluid, een berichtje op Facebook zo te horen. Ondertussen voel ik iets trillen in mijn broekzak. Appje van mijn dochter, kan ik meteen even melden dat we zo mooi zitten, hier bij "De Branding".
Lunchen bij "De Branding", het strandpaviljoen bij Midsland aan Zee. Na de lunch een biertje, nog een biertje, we hebben vakantie, we hebben de tijd, we hebben elkaar.
Onwillekeurig kijken we regelmatig om ons heen. Mensen kijken, favoriete bezigheid tijdens bezoeken aan horeco gelegenheden. Een tafel met wat Eilanders. Ze gebruiken de zondag om de week door te nemen en op te laden voor een volgende werkweek. Toeristen van allerlei allooi komen en gaan. Sommigen alleen koffie, anderen eten wat. Gezinnen, oudere paren, jonge mensen in een stevige verliefdheid.
Natuurlijk benoemen we alle eigenaardigheden die we zien, lachen soms, soms vertwijfeling. Hoe is het mogelijk? Dat trek je toch niet aan? Dit doe je toch niet? Kijk eens in de spiegel...
We vergeten dat al die mensen ook hun ogen laten glijden over dat stelletje vijftigers aan het tafeltje bij het raam. Die kijken wel heel veel rond, tussen hun geanimeerde gesprekken door. Ja, ik weet het, had toch even de tondeuse over mijn kop moeten halen voor we vertrokken. Ja, ook wij zijn verwaaid, voor ons is het net zo goed rotweer.
We verwonderen ons vooral om de jongere stellen. Mannen in net niks kleding en baarden van vlashaar. Het staat niet echt mannelijk, zo gedragen zij zich ook niet. Blijkbaar moet testosteron worden weggestopt.
Bij de vrouwen niet veel anders. Kapsels die niet zo lang geleden als armoedig te boek stonden zijn nu de maatstaf. Kleding die wel heel veel op die van hun partners lijkt. Vrouwelijke vormen mogen waarschijnlijk minder worden geaccentueerd.
Als een stelletje een tafeltje heeft uitgezocht, na wederzijds overleg, wordt er plaatsgenomen. Normaal pak je de menukaart en kijk je wat je wilt bestellen. Zo gaat dat dus niet met de zojuist beschreven generatie. Eerst komt de smartphone op tafel. De wereld moet eerst weten waar men zich bevind, al dan niet vergezeld van een selfie. Dat is een foto van jezelf, voor de duidelijkheid.
Er wordt verstoord opgekeken als de serveerster de bestelling komt opnemen. Na nog wat heen en weer geblader komt de bestelling er eindelijk uit: "Doe maar thee", zegt ze, "Jij ook schat?" "Ja, lijkt me lekker, zegt hij. "Welke soorten heeft U?", is de volgende vraag aan de serveerster. Een hele opsomming volgt, waarna gekozen wordt voor iets met een takje, zoals later blijkt. "Niets eten?", probeert de serveerster nog. "Nee, dank U", klinkt het van boven de smartphone, er wordt nog nauwelijks opgekeken.
Na het brengen van de thee wordt de lucht vervuld met een mintgeur. Niet echt lekker als je aan een Belgisch biertje zit.
We kijken vol verbazing naar de voortzetting van het gesprek, 2 tafeltjes verder. Het stelletje zit te "appen", ze vermelden elkaar voortdurend wie ze appen en waarover het gaat, verder compleet aan elkaar voorbijgaand. De nieuwe wereld? Altijd bereikbaar voor diezelfde nieuwe wereld? Voor elkaar dan? Praten jullie wel met elkaar, of appen jullie? We raken er niet over uitgepraat, waar is de tijd gebleven dat je normale gesprekken met elkaar voert.
Plots vallen we stil, Vera haar tas maakt geluid, een berichtje op Facebook zo te horen. Ondertussen voel ik iets trillen in mijn broekzak. Appje van mijn dochter, kan ik meteen even melden dat we zo mooi zitten, hier bij "De Branding".
Reacties
Een reactie posten