We zijn op vakantie in Zweden dit jaar. Voor het eerst dat we de vakantie in het noorden van Europa doorbrengen. Wat ook nieuw is, is dat we in een bed en breakfast verblijven.
Mooie locatie, een verbouwde boerderij, gedreven door mensen met een jong gezin. Smaakvol ingericht, op een prachtige locatie op het platte land.
Er zijn vier kamers, verschillend in grootte, het is ook een komen en gaan van mensen op doorreis. Soms een nachtje, soms meer. Wij verblijven er vijf nachten. We hebben een kamer op de bovenverdieping, waar ook een gezinskamer is, een kleine keuken en een badkamer. Deze badkamer is voor alle gasten, dus vraagt dat wat aanpassing van iedereen.
Dat gaat best goed, op een stel na dat denkt dat de deur als vanzelf opengaat als er iemand in de badkamer is. Daarnaast vinden ze dat ze de badkamer langer kunnen gebruiken dan anderen. Dat leverde vooral bij de betreffende mensen toch nog wel een behoorlijke frustratie op.
Op de derde dag verscheen de Vierkante Vrouw. Ze reed in een Peugeot 206, zo eentje waar het dak van open kan. Roze rolkoffer, wat vreemde combinatie van kleding. Zelfs de schrijver dezes viel dat op, als man en kleurenblinde.
Hijgend en puffend bereikt ze eerst de eigenaresse van de B&B, daarna gaat ze naar haar kamer, een kamer beneden.
Hijgend en puffend komt ze een uurtje later de trap op, ze wil gebruik maken van de badkamer. Die was bezet, spitsuur, zo rond 7 uur 's avonds, zeker als er een gezin met kinderen is. Ze wacht bedeesd op de hoekbank in de gedeelde ruimte, spreekt geen woord. Dat doen Zweden niet, tenminste niet tegen iemand van buiten. Dat hebben we wel geleerd, gereserveerd is de beste omschrijving.
De Vierkante Vrouw spreekt geen woord, wacht haar beurt en gaat naar de badkamer. De nood was nogal hoog horen we door de dunne wandjes heen. Vervolgens gebruikt ze de douche, wat ook al niet mee blijkt te vallen met haar postuur.
Blijkbaar bestaat haar avondmaal uit enorme stukken watermeloen, dat is wat ze klaarmaakt in het keukentje en voor de TV oppeuzelt. Ze hobbelt de trap af, geen boe of bah.
De volgende ochtend horen we een donders kabaal in de badkamer. We weten meteen wie het is, het moet de Vierkante Vrouw zijn. We liggen zelf nog in bed. We zijn even bang dat ze door de dunne wandjes heen valt als ze de douche gebruikt, maar dat val gelukkig mee.
Later aan het ontbijt zien we haar zitten. Tafeltje alleen, bord vol eten, gezicht naar de muur. Geen woord, ook niet met de andere gasten. Dit is niet gereserveerd, is dit eenzaam of alleen willen zijn? Ondertussen is er wel contact tussen de andere gasten onderling, ook wij buitenstaanders worden meegenomen in het gesprek. De kleine kindertjes werken in zo'n situatie meestal als breekijzer, altijd verterend, altijd wel een uitspraak of een lach ontlokkend aan de aanwezigen.
Even later staat de Vierkante Vrouw te praten met de eigenaresse van de B&B, ze rekent af en gaat naar haar kamer om haar spullen te pakken. Haar roze koffertje verdwijnt weer achter in de 206, weer op weg, op weg naar wat?
Mooie locatie, een verbouwde boerderij, gedreven door mensen met een jong gezin. Smaakvol ingericht, op een prachtige locatie op het platte land.
Er zijn vier kamers, verschillend in grootte, het is ook een komen en gaan van mensen op doorreis. Soms een nachtje, soms meer. Wij verblijven er vijf nachten. We hebben een kamer op de bovenverdieping, waar ook een gezinskamer is, een kleine keuken en een badkamer. Deze badkamer is voor alle gasten, dus vraagt dat wat aanpassing van iedereen.
Dat gaat best goed, op een stel na dat denkt dat de deur als vanzelf opengaat als er iemand in de badkamer is. Daarnaast vinden ze dat ze de badkamer langer kunnen gebruiken dan anderen. Dat leverde vooral bij de betreffende mensen toch nog wel een behoorlijke frustratie op.
Op de derde dag verscheen de Vierkante Vrouw. Ze reed in een Peugeot 206, zo eentje waar het dak van open kan. Roze rolkoffer, wat vreemde combinatie van kleding. Zelfs de schrijver dezes viel dat op, als man en kleurenblinde.
Hijgend en puffend bereikt ze eerst de eigenaresse van de B&B, daarna gaat ze naar haar kamer, een kamer beneden.
Hijgend en puffend komt ze een uurtje later de trap op, ze wil gebruik maken van de badkamer. Die was bezet, spitsuur, zo rond 7 uur 's avonds, zeker als er een gezin met kinderen is. Ze wacht bedeesd op de hoekbank in de gedeelde ruimte, spreekt geen woord. Dat doen Zweden niet, tenminste niet tegen iemand van buiten. Dat hebben we wel geleerd, gereserveerd is de beste omschrijving.
De Vierkante Vrouw spreekt geen woord, wacht haar beurt en gaat naar de badkamer. De nood was nogal hoog horen we door de dunne wandjes heen. Vervolgens gebruikt ze de douche, wat ook al niet mee blijkt te vallen met haar postuur.
Blijkbaar bestaat haar avondmaal uit enorme stukken watermeloen, dat is wat ze klaarmaakt in het keukentje en voor de TV oppeuzelt. Ze hobbelt de trap af, geen boe of bah.
De volgende ochtend horen we een donders kabaal in de badkamer. We weten meteen wie het is, het moet de Vierkante Vrouw zijn. We liggen zelf nog in bed. We zijn even bang dat ze door de dunne wandjes heen valt als ze de douche gebruikt, maar dat val gelukkig mee.
Later aan het ontbijt zien we haar zitten. Tafeltje alleen, bord vol eten, gezicht naar de muur. Geen woord, ook niet met de andere gasten. Dit is niet gereserveerd, is dit eenzaam of alleen willen zijn? Ondertussen is er wel contact tussen de andere gasten onderling, ook wij buitenstaanders worden meegenomen in het gesprek. De kleine kindertjes werken in zo'n situatie meestal als breekijzer, altijd verterend, altijd wel een uitspraak of een lach ontlokkend aan de aanwezigen.
Even later staat de Vierkante Vrouw te praten met de eigenaresse van de B&B, ze rekent af en gaat naar haar kamer om haar spullen te pakken. Haar roze koffertje verdwijnt weer achter in de 206, weer op weg, op weg naar wat?
Reacties
Een reactie posten