Sleutels Februari 2016

Het is vrijdag, dè vrijdag. Het is zover, ons weekje Terschelling kan beginnen.
Een wens van Vera gaat in vervulling, 30 jaar al is ze lid van de vereniging die huisjes verhuurd via haar werk. Eindelijk heeft ze het huisje op Terschelling voor een week weten vast te leggen. Het huisje is verreweg het meest gewild, maar omdat we buiten de schoolvakanties konden, is het nu gelukt.
De dagen voor ons vertrek is het al een drukte van belang in huis. Er wordt gewassen, nog snel wat schoongemaakt, tassen worden gevuld met kleding. Niets vergeten? Eénmaal op Terschelling wil je van alles voorzien zijn. De sleutel van het huisje ligt al een week op de salontafel en verhuist naar de handtas van Vera.
's Ochtends de laatste voorbereidingen, nog snel een boodschap, de dieren nog verzorgd, klaar om te gaan!
"Zal ik toch liever mijn rugtas meenemen?  Dan hoef ik niet zo met mijn handtas te slepen."
We vertrekken. "Niets vergeten?" De standaardvraag, eigenlijk overbodig, maar toch. "Nee, we hebben alles!" "Ok, dan gaan we". Tassen in de auto en op naar Harlingen.
We hebben de sneldienst, de veerboot is leuker maar kwam minder goed uit vanwege de vertrektijden. Auto op P1, 5 minuten lopen naar de terminal.
Het is mistig op de Waddenzee, alles loopt voorspoedig. Op het eiland aangekomen meteen door naar de taxi's. We weten de weg, we komen vaker op Terschelling.
"Midsland aan Zee, huisje nummer 310. De Gouden Bal heet het." De chauffeuse weet welk huisje het is.
Op het moment dat we bij het huisje aankomen, merk ik een verandering in de gemoedstoestand van Vera. Ze kijkt bezorgd.
Voor de deur van het huisje wordt haar rugzak binnenste buiten gekeerd. Een paar hartgrondige vloeken volgen...
"Nee, nee, nee. Ze zitten nog in m'n andere tas!" Een aantal krachttermen volgt. Sleutels vergeten dus.
Er schiet iets heel onaardigs door mijn hoofd. Ik slik het in, wacht tot het zakt en blijf kalm, uitwendig. 
Nadenken, wat te doen. Particulier huisje,dus geen loket waar een reservesleutel is te krijgen. De papieren, die hadden we wel meegenomen. Er staat een telefoonnummer op, maar ja, alleen bereikbaar tussen 17:30 en 19:30. Die werd dus niet opgenomen. 
Dan maar terug naar huis, sleutel ophalen, zit niets anders op. 
Het kaartje van de taxichauffeuse komt goed van pas. "Terug naar de haven". Gelukkig een andere chauffeur. Na wat plichtplegingen toch maar verteld wat er is gebeurd. De chauffeur heeft goede tips. "Jullie kunnen met de sneldienst naar de wal. Vanavond nog met de veerboot terug."
Op West even tijd voor een broodje, dagretour tickets gekocht en weer terug op de boot. Het snelste bezoek aan Terschelling ooit? Voor ons wel in ieder geval.
In Harlingen terug naar de parkeerplaats. De parkeerwacht is gelukkig begripvol. Als we hem uitleggen wat er is gebeurd blijkt hij erg meewerkend.
"Toeter maar als je voor de slagboom staat en meld je maar weer even als je weer terug bent." Snel heen en weer, de sleutel zit inmiddels in mijn broekzak, de rits dicht. Terug in Harlingen is er ook tijd om wat te eten, we komen zelf ook weer een beetje tot bezinning.
"Wat bleef je rustig", zegt Vera. "Ik zal maar niet zeggen wat er echt door mijn hoofd schoot", antwoord ik.
We stappen met z'n tweeën op de veerboot. Toch veel leuker dan de snelle boot, vinden we allebei.

Reacties